Een Mystiek Palet

Bernadette straalt in de derde,

De Roze Straal

De Roze Straal van onbaatzuchtige en Universele Liefde.

Haar visioenen ontvouwden een pad van licht, waar Lourdes werd geboren als een heilige bron van hoop. Met de eenvoud van haar wezen en de kracht van haar ziel werd zij een baken van bescheidenheid en devotie, een stille getuige van goddelijke genade. In haar pure overgave werd liefde zichtbaar, niet als woord, maar als een levende stroom van heling.

Aelis Ma Rei

Helend stromend en louterend water uit moeder aarde,

Een prachtig klaterend geluid, gevangen in gouden Licht.

Oude lagen verdwijnen en laten zonder oordeel los,

Helend stromend en louterend water uit moeder aarde.

Zoals een roos gericht naar de zon, zo is de verbinding met het Licht,

Sterk genoeg voor de wind met zijn vele verhalen en geheimen vanuit de eeuwenoude ether.

Een prachtig klaterend geluid, gevangen in gouden Licht.

Helend stromend en louterend water uit moeder aarde.

Aelis Ma Rei

Op veertienjarige leeftijd, terwijl Bernadette hout sprokkelde bij de grot van Massabielle in de Pyreneeën, fluisterde de wind haar naam,

maar de bomen en struiken bleven stil.

Alleen een wilde roos in de nis bewoog—en uit de duisternis brak een verblindend licht, waaruit een witte gestalte oprees, tijdloos en sereen.

Dit was het eerste van achttien visioenen, die zij liefkozend Aquero noemde.

Later beschreef ze haar als “een kleine jongedame,” gehuld in een witte sluier, een blauwe gordel, en op elke voet een geelgouden roos—zacht licht dat de aarde beroerde.

Gedreven door een diep innerlijk weten keerde Bernadette terug naar de grot, knielde neer en liet zich meevoeren door de stilte.

Daar, in een trance van heilige overgave, zag ze Aquero opnieuw.

Bij haar volgende bezoek klonk een roep door haar ziel:

Kom twee weken lang, elke dag terug.

Zo begon De Heilige Twee Weken, waar haar visioenen als sterren op een donkere hemel verschenen.

Haar ouders, vervuld van twijfel, trachtten haar weg te houden van de grot,

maar in Bernadettes hart brandde een vuur dat niet te doven was.

De maanden van Bernadettes visioenen brachten opschudding in het dorp.

Twijfel en geloof botsten in de harten van de mensen, verdeeld over de vraag of haar woorden waarheid droegen.

Degenen die haar vergezelden zagen niets—alleen leegte, maar sommigen voelden iets ongrijpbaars, een stille aanwezigheid in de lucht.

Anderen geloofden dat haar visioenen voortkwamen uit een verwarde geest en spraken over het opsluiten van het meisje dat sprak met het licht.

De prefect en de dorpspastoor stelden haar scherp onder vuur, hun vragen doordrongen van scepsis.

Bernadette, jong en kwetsbaar, worstelde met hun eisen, want niet alle boodschappen van de verschijning kon ze begrijpen.

Toch hield ze vast aan haar innerlijke waarheid, ondanks de storm van ongeloof die haar omringde.

Pas tijdens het zeventiende visioen onthulde de hemelse verschijning haar ware naam:

“De Onbevlekte Ontvangenis.”

Op haar aanwijzing ontdekte Bernadette de bron.

Op een dag fluisterde het visioen:

“Drink van de bron.”

Maar er was geen water te zien—alleen droge aarde.

Bernadette knielde neer, haar vingers groeven in de grond, dieper en dieper, tot een druppel modderig water opwelde.

Het visioen vroeg haar om boetedoening te doen, zich te wassen in het water en het kruid dat daar groeide te eten.

Nieuwsgierigen verzamelden zich, sommigen met spot en ongeloof. Maar toen de zon haar licht over de grot liet stralen, was het water niet langer modderig—helder en zuiver stroomde het voort.

Bernadette sprak:

“Het is het geloof en het gebed dat de zieken geneest. Men moet geloven en bidden; zonder dat zal het water zijn werk niet doen.”

Pas toen de verschijning haar naam fluisterde, “De Onbevlekte Ontvangenis”

nam de pastoor Bernadette serieus.

Toen de eerste wonderen plaatsvonden, stelde de bisschop een onderzoek in.

Na vier jaren van twijfel en bezinning, verklaarde hij in 1862 dat de verschijningen een bovennatuurlijk karakter droegen.

Vanaf dat moment werd Lourdes een heilig toevluchtsoord, waar geneeskrachtige bronnen hun stille kracht ontvouwden.

Zoveel pelgrims stroomden toe dat Bernadette ondergebracht werd in het hospitaal van Lourdes.

Daar groeide haar kloosterroeping, en op 22-jarige leeftijd vertrok ze naar Nevers, waar ze als zuster toetrad bij de Sœurs de la Charité onder de naam Marie-Bernard.

Bescheidenheid en toewijding sierden haar, maar binnen de kloostermuren mocht zij met geen woord spreken over hetgeen in Lourdes was gebeurd.

Hier had zij vrede mee—wars van alle publiciteit, verkoos ze de stilte als haar metgezel.

Als ziekenverzorgster wijdde ze zich aan de zwakken en zieken, tot haar eigen lichaam haar in de steek liet.

Amper 35 jaar oud keerde ze terug naar het Licht, en op haar sterfbed zou zij nog eenmaal een visioen hebben ontvangen.

Ondanks de sceptische ondervragingen door zowel de Katholieke Kerk als de Franse regering, bleef ze tot haar laatste adem trouw aan haar waarheid.

Toen haar op een dag werd gevraagd naar de verschijningen, antwoordde zij met de eenvoud die haar kenmerkte:

“De Maagd gebruikte mij als bezem om het stof te verwijderen.

Als het werk klaar is, wordt de bezem weer achter de deur gezet.”

Het water uit de door haar ontdekte bron blijft tot op de dag van vandaag een bron van genezing. Lourdes, een plaats doordrenkt met heilige energie, waar pelgrims hun hoop en gebeden laten stromen in de kracht van het levende water. Dag na dag vinden velen hier hun weg, aangetrokken door het mysterie en de wonderen, waar geloof zich vermengt met de stille belofte van heling.